مردم را آگاه بکنیم: ما با اهلسنت راه مسالمت کامله را داریم؛ هیچ اشکالی نداریم. آنها به طریقۀ خودشان باشند، ما هم به طریقۀ خودمان. مدارک را نشان میدهیم؛ کاری نداریم. شهادتین را که ما هم قائل هستیم، آنها هم قائلاند.
مسئلۀ صحابه مورد اختلاف ما با آنهاست، که صحابه چطور بودند؟ اولاً صحابه رفتهاند و مردهاند؛ ما نمیتوانیم قلب بکنیم و نگذاریم ابوبکر جای پیغمبر صلیاللهعلیهوآله بنشیند؛ کارشان را کردهاند. خود حضرت امیر علیهالسلام دربارۀ فدک فرمود: ظالم و مظلوم همه علیالله وارد شدهاند. ما همینقدر میتوانیم بگوییم: صحابهای که با مودت ذیالقربایی که منصوص قرآن است، موافقند، بالای سر ما هستند، هرکه میخواهد باشد. [اگر با آن] مخالفند، شما هم [باید] بگویید، زیر پای شما هستند، هرکه میخواهد باشد. چرا؟ «اَلْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دینَکُمْ»، «إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبى» و «إِنَّما وَلِیُّکُمُ اللَّهُ»، همۀ اینها ذویالقربی را تعیین کردهاند. ما با شما سر این اختلاف [نداریم]؛ خوب زید، ابن عمرو موافق بوده یا مخالف بوده؟ به این تاریخی که سند ماست، سند شما هم ممکن است باشد، مراجعه کنید. هرکه راستی مراجعه کرد و هرچه یقین پیدا کرد، همان کافی است. پس دربارۀ صحابه معنا ندارد که ما حالا [نزاع] بکنیم.