(رصدفکر: الان دیگه کسی نیست که آقای میرباقری رو نشناسه البته ایشون هم مثل هر کدام دیگر از اندیشمندان ما دارای نقاط قوت و ضعفی هست. در اینجا فعلا کاری به نقاط ضعف نداریم اما باید دقت داشت که مباحث فقه حکومتی ایشون و همین طور مباحث جریان شناسی مسئله تولید علم ایشون واقعا خوبست. نوع بررسی های ایشون نشون میده که واقعا یکی از دغدغه های اصلی ایشون مسئله تولید علم هست شاید به همین خاطر خیلی اوقات در ذیل مباحثشون واقعا نکات خوب و عالی ای رو مطرح میکنن و حقیقتا برای خیلی ها این نکات قابل استفاده ست به همین خاطر ما در این اینجا یکی از بررسی های بسیار خوب ایشون رو روی وب گذاشتیم.
نکته ای که میخواستم بگم این هست که جدای از علمیت در مسئله تولید علم تا زمانیکه دغدغه نباشه تولید فکر خاصی رخ نمیده لذا بسیار از علما و دانشمندان طراز اول ما با اینکه بسیار در علوم اسلامی متبحر هستند اما حتی قدم های کوچکی هم در زمینه تولید علوم انسانی اسلامی با اون معنایی که ما میشناسیم بر نداشتن و به همین خاطر هست که وقتی ما میخواییم یه مطلب در زمینه بررسی علوم انسانی در علما بذاریم واقعا دچار مشکل هستیم .. متاسفانه مشکل زمانی بدتر میشه که میبینیم که شاگردان اونها که باید بروزتر از اون ها باشند و کلمات اساتیدشون با مسائل روز تطبیق کنند در این زمینه در سطح اجتماعی کوتاهی های بسیاری میکنند لذا تولیدات چندانی نداریم..)
مجموع فعالیت ها در فرآیند تولید علم به تولید و اثبات یک نظریه و سپس تولید فرضیه منتهی شده، سپس این فرضیه ها از طریق خاصی مورد آزمون قرار می گیرند تا صحت آنها اثبات شود. از این منظر اگر معیار صحت، تنها مختصّ مرحله داوری باشد (نه مربوط به سایر مراحل تولید علم)، دین اثری در تولید علم نخواهد داشت؛ به تعبیر دیگر علم، دینی و غیردینی نخواهد شد. در این روند بسترهای گمانه زنی مورد اتکاء، بسترهایی مستند به معرفت های دینی هستند، اما این موجب دینی شدن علم نمی گردد. نتیجه پذیرفتن تفکیک مرحله گردآوری و داوری، اعتقاد به جهانی و فراگیر بودن علوم است. در این صورت علوم، صبغه قومیت، فرهنگ و جغرافیای خاصی را به خود نمی گیرند بلکه قوانین عامی هستند که همواره کارآمدی دارند؛ حتی اگر نیازهای اجتماعی در جوامع مختلف متفاوت باشند قوانین علمی قوانینی عام و فراگیر محسوب می شوند و در هر شرایطی کاربرد دارند.
